Oostende 2019

Oostende, DE stad aan zee. Met dit terecht chauvinisme zijn de Oostendenaars fier op hun stad die veel te bieden heeft. Strand en zee, winkelstraten en parken, maar ook een paar ongekende plekjes die de moeite waard zijn om rond te kuieren. Hoog tijd dus om er met de Mailgroep Fotografie naar toe te trekken voor de laatste uitstap van 2019.

Samen aan het station

5 september. Wie er een dag op voorhand toekwam moest lopen tussen de stortbuien door, wie de zelfde morgen afreisde kreeg onderweg ook heel wat regen te verwerken, maar eens in Oostende kon iedereen volop genieten van een zonnetje aan de blauwe hemel met enkele kleine stapelwolken. De ideale omstandigheden om foto's te nemen.
Precies om 11u kwamen de laatste leden toe aan het station van Oostende zodat we exact op tijd konden vertrekken voor wat een schitterende dag zou worden. Iedereen aanwezig, prachtig zonnetje en een mooi zicht op de jachthaven, het ideale moment om de traditionele groepsfoto te nemen.

Langs de jachthaven naar het Leopoldspark

Via de jachthaven kwamen we toe aan het museumschip de Mercator. Deze soort oude zeilschepen zijn zeker een onderwerp dat onze fotografen ligt. Er werden dan ook heel wat foto's geschoten.
Maar het programma was goed gevuld en dus moesten we door naar ons volgende doel, het Leopoldpark.
Het Leopoldpark, in de volksmond ook 'onzen hof' genoemd werd aangelegd door Leopold I. Dit mooie centraal gelegen park biedt met zijn sierlijke vijvers en de verschillende standbeelden een prachtig stukje landschap waar het aangenaam vertoeven is en waar ook heel wat te fotograferen valt. Ook even een gelukkig moment daar er op een paar bomen een tijdelijk kunstwerk in klei werd aangebracht dat maakte dat de bomen elkaar leken te kussen. Heel vergankelijk daar de regen dit werk geleidelijk aan zal laten verdwijnen.


Nog zo'n uniek moment viel er te beleven aan het monument van hondje Jack. Het werk toont een hond op een hoge sokkel, omringd door kleinere beelden van vol bewondering omhoog kijkende soortgenoten. Maar dit maal was er ook een echte hond in levende lijve die zich heel gewillig liet fotograferen.

Naar het restaurant

Verder slenterend langs de rand van de vijver kwamen aan bij de bloemenhorloge. Bloemen openen en sluiten zich altijd op hetzelfde tijdstip. Die vaststelling leidde tot het ontstaan van het bloemenuurwerk. Het uurwerk dat u vandaag kunt bewonderen ligt sinds 1963 op haar huidige plek. Daar we goed op tijd konden vertrekken hadden de leden hier ook ruim de tijd om alles op de gevoelige plaat vast te leggen.

Tijd om de inwendige mens te versterken, en dat was ook aangekondigd als een regelrechte belevenis. En dat werd ook bewaarheid. In restaurant de Koekoek kon aangeschoven worden aan een paar lange tafels, gezellig dicht bij elkaar, ideaal om leuk wat bij te kletsen. Maar veel tijd was er niet want vrijwel onmiddellijk kregen we een superlekker gegrild kippetje met brood voorgeschoteld. Speciaal was ook dat alles met de handen moest worden gegeten. Veel gelach en gepruts, maar oh zo gezellig en vooral lekker.

Namiddag langs de zeedijk

Na de middag was het hoogtijd om de zee op te zoeken, niet zonder eerst nog zo een onbekende oase van rust op te zoeken. Het parkje onderaan de Koninklijke Villa is zo een plaatsje dat zelfs door de Oostendenaars niet zo bekend is net zoals de Japanse tuin die je er kan bezoeken. Hier hadden we echter de tijd niet voor want onze volgende afspraak was aan de 'drie gapers', een monument ter ere van Leopold II.

Via de Venetiaanse Gaanderijen liepen we verder langs de zeedijk waar ons weer een verrassing wachtte. Naar aanleiding van het nakende filmfestival werden de gouden letters van de tegels op de Oostendse 'Walk of Fame' herschilderd. Weer iets waar onze leden hun hartje konden ophalen.


Naar de zandsculpturen

Tenslotte kwamen we rond 16u toe aan de Stranger Rocks, de felrode metalen blokken die de zeedijk (ont)sieren, maar eveneens de plaats waar de Zandsculpturen te bezoeken waren. Deze happening was dan ook het eindpunt van onze uitstap die hier werd ontbonden zodat de leden elk op hun eigen ritme deze monumentale beelden in zand konden ontdekken en er konden afronden met een drankje.

Dit was zeker de kers op de taart. Vele leden hadden er al van gehoord maar waren er nog niet geraakt. Ze waren dan ook sterk onder de indruk met veel ha's ho's en honderden foto's tot gevolg.

Nu is het uitkijken naar volgend jaar. Er zijn al een paar suggesties maar nog niets definities beslist. Later meer daar over.